Groenworg heette hij en hij zwierf door het universum, op zoek naar planeten die hij kon verzwelgen.

Hij was boosaardig en gemeen. Hij hield zich nooit aan de wetten van het universum en probeerde altijd zijn eigen zin door te drijven.

De Wijze Raad van Twaalf was al een aantal keer bij elkaar gekomen om te overleggen wat ze met hem aan moesten.

Laatst had hij al het water van de planeet Mars laten verdampen, gewoon, zomaar, voor de lol.

Hij had de slapende geisers van Mars wakker gemaakt en hij had ze verteld dat ze werden aangevallen door indringers die hen wilden vernietigen.

Daarna was hij ook bij de vulkanen van Mars geweest. Hij ging van de ene krater naar de andere en met zijn slepende, sissende stem maakte hij gemene opmerkingen.

Door zijn aanhoudende getreiter maakte hij de vulkanen woedend.

 

Eerst kwamen de geisers, nog slaperig van hun eeuwenlange rust, direct in actie en spoten hun kokend hete water zó het heelal in. Ze dachten dat ze op die manier de indringers konden wegjagen.

En omdat al dat hete water een dik stoomgordijn rond de planeet vormde zagen de geisers niet eens dat er helemaal geen indringers waren! Ze gingen net zolang door tot ál het water op was en de grond kurkdroog, gloeiend heet en helemaal kaal was geworden.

 

De vulkanen op hun beurt wilden die gemene stem het zwijgen opleggen en braakten kilometers lange slierten hete lava uit. Lange kolkende stromen van gloeiend heet puin, die al het groen dat er nog was bedekten onder een dikke hete steenlaag. De bomen verschroeiden, de planten verdwenen en het duurde niet lang, of je zag alleen nog maar kraters.

De zon van Mars ging op en er was alleen nog maar een grote, dorre en rokende woestijn te zien.

Geen vogel, geen eekhoorn, geen bomen, geen bloemen of zelfs maar een beetje gras was er te vinden.

Voor een hele lange tijd zou er niemand meer kunnen wonen op Mars.

Het kille hoongelach van Groenworg klonk door het hele universum en op alle planeten trok er een koude rilling door hun bewoners heen. Zijn gemene opzet was gelukt en hij lachte iedereen uit!

 

Verdrietig keek de Wijze Raad van Twaalf naar het hele tafereel.

Ze hadden ooit afgesproken dat ze nooit zouden ingrijpen als er een planeet werd aangevallen waar mensen of elfen woonden.

Dat hadden ze moeten beloven, omdat de mensen hadden gezegd: ‘Kijk eens hier, geëerde Wijze Raad van Twaalf, als jullie altijd de kastanjes voor ons uit het vuur blijven halen, zullen we nooit leren echt voor ons zelf te zorgen.

En als we niet eens voor onszelf kunnen zorgen, kunnen we ook niet voor de planeet zorgen waar we op wonen.

Dus willen we jullie vragen ons alleen te helpen als we het écht niet meer in ons eentje aankunnen.’

 

Lang geleden, nog voordat Groenworg de planeet ontdekte, woonden er mensen op Mars. Ook elfen en dieren natuurlijk. Maar vooral veel mensen.

En die mensen, dat waren niet zo’n lieverdjes.

De mensen van Mars wilden heel graag andere planeten veroveren. Daarom hadden ze jarenlang alleen maar wapentuig gebouwd en de natuur verwaarloosd.

Er was zelfs bijna geen water meer op Mars omdat dat werd gebruikt in de fabrieken om stroom te maken voor het bouwen van die monster machines.

Op Mars werd het alsmaar heter en heter en de bronnen droogden uit. De elfen deden wat ze konden maar ze konden niet op tegen die allesverwoestende wapentuigen.

 

Eerst hadden de mensen niet eens in de gaten dat hun planeet verschroeide. Toen ze eindelijk inzagen dat er te weinig water was om te overleven op Mars, tja, toen was het kwaad al geschied. Ze jammerden en vroegen de Wijze Raad van Twaalf om hulp.

De Wijze Raad van Twaalf kwam bijeen en besloot de mensen te helpen omdat ze er deze keer zelf om vroegen.

Ze zorgen ervoor dat de mensen op een andere planeet konden gaan wonen en ze hoopten dat ze hun lesje hadden geleerd.

De elfen zouden blijven om de natuur te helpen herstellen zodat Mars uiteindelijk weer bewoonbaar zou worden.

Zo begonnen na een tijd op de planeet Mars de bomen weer uit te lopen en de bloemen weer te groeien, nu de mensen en hun wapen fabrieken daar weg waren.

Totdat Groenworg kwam, en alles vernietigde.

 

Groenworg was maar op één ding uit: goúd!!

Goud zorgde ervoor dat Groenworg in leven kon blijven; de speciale samenstelling van goud was precies wat hij nodig had om te groeien.

Hij wilde namelijk groeien en groeien, steeds groter en machtiger, totdat zijn schaduw de uiteinden van het hele universum zou opvullen.

Natuurlijk zou de Wijze Raad van Twaalf het nooit zover laten komen, maar ze konden hem ook niet vernietigen. Want dan zouden ze net zo gewetenloos zijn als Groenworg zelf: die vernietigde ook alles en iedereen die tussen hem en zijn goud stond.

 

Nu hij alles wat er op Mars groeide had vernietigd, onderzocht Groenworg de bodem. Hij hoopte goudaders te vinden om zijn nooit aflatende goudhonger te stillen.

Rázend was hij toen hij ontdekte dat op heel de planeet Mars geen schilfertje goud was te ontdekken.

Hij raasde en bulderde en er stak een storm op, waardoor overal kometen uit hun baan werden geslingerd en planeten van stand veranderden.

Zelfs de maan die al eeuwen netjes rond de aarde draaide week een tijdje van haar koers af en daardoor werden de dagen opeens langer op de aarde.

De zon scheen volop en hierdoor werd de natuur nog mooier dan die toen al was.

Dat was fijn voor iedereen die er woonde op de aarde: voor de mensen, de dieren en ook voor de elfen, want die waren er natuurlijk ook.

Elfen zorgen voor de natuur en hoe mooier de natuur ergens is, hoe groter de kans dat er elfen in de buurt wonen.

Dat geldt voor alle plaatsen waar natuur is en dus ook voor de aarde.

 

De aarde, die toen nog mooi groen en blauw was….met heldere zeeën waar het water van de zon in sprankelde dat het een lieve lust was. Vanuit het universum kon je zien hoezeer de aarde fonkelde en straalde.

 

Maar juist dat trok de aandacht van Groenworg.

Wat er daarna gebeurde: dat was eigenlijk het begin van alle ellende.

En dat is ook de reden waarom er nu, jaren en jaren later, alleen nog maar elfen in het Verscholen Land wonen.